Na ostatni dzień naszej wyprawy do Cusco zostawiliśmy sobie najlepszą atrakcję. Tak, tytuł już to zepsuł! Chodzi o legendarne Machu Picchu, które uważane jest za jeden z 7 cudów świata, a według statystyk obszar ten odwiedza dziennie około 2500 odwiedzających. Podobnie jak poprzedniego dnia, musieliśmy wstać około 4 rano, aby złapać autobus, który zabrał nas do Ollantaytambo. Stamtąd wsiedliśmy w pociąg, tak zwanym PeruRail, który miał bardzo szerokie okna, z których roztaczał się fantazyjny widok na pobliskie wzgórza. Po 1,5-godzinnej drodze dotarliśmy do małej wioski, skąd rozpoczęliśmy naszą wędrówkę na szczyt. Pogoda była tropikalna i dzięki Bogu zabraliśmy ze sobą dodatkowe ubrania, ponieważ po dotarciu na szczyt musieliśmy zmienić strój. Przed wejściem było wielu turystów, a oprócz nich także wielu przewodników starających się zaproponować wycieczkę za przystępną cenę. Po krótkiej burzy mózgów zdecydowaliśmy się na przewodnika, który będzie nam towarzyszył przez około 3 godziny. Rozpoczęliśmy zwiedzanie i już po dotarciu na pierwszą platformę ujrzeliśmy to niesamowite miejsce. Należy podkreślić, że szczyt, który zawsze jest na zdjęciach to nie góra Machu Picchu. Ten szczyt znajduje się po drugiej stronie miasta, a ten na zdjęciach to góra Huayna Picchu. Kilka sekund po przybyciu zaobserwowaliśmy ardzo urzekającą scenę. Mężczyzna na kolanach oświadczający się swojej dziewczynie, która bez zastanowienia powiedziała „tak”, wywołując ogromny wiwat. Zdecydowanie dobrze dobrane miejsce na taką okazję.   

Aby lepiej zrozumieć historię i charakterystykę Machu Picchu chcemy podzielić się wiedzą, którą zdobyliśmy podczas naszej wycieczki z przewodnikiem. Nazwa oznacza starą górę i pochodzi od Inków, pierwszego plemienia, które zbudowało i zajęło cały obszar w XV wieku. Ich terytorium obejmowało całą zachodnią część Ameryki Południowej, w tym siedem krajów. Co ważne, Inca to termin, który oznacza tylko króla plemienia, a nie całą populację, jak się powszechnie uważa. Machu Picchu, w którym mieszkało około 1500 osób, otoczone jest wieloma innymi górami, a dostęp do innych miejsc jest niezwykle trudny. Dziś są dwie możliwości zdobycia szczytu z małej wioski Aguas Calientes. Albo autobusem (30 minut) albo pieszo (1-2 godziny). Ponieważ w czasach Inków warunki geograficzne były dość ograniczone, fascynujące jest zrozumienie, jak sobie z tym radzili. Aby przekazać ważne informacje innym mieszkającym wiele kilometrów dalej, używali dwóch sposobów. Jednym z nich było wykorzystanie tzw. posłańców, którzy odpowiadali za odbieranie i dostarczanie informacji z jednego punktu do drugiego. Znacznie wydajniejszą opcją było krzyczenie z jednej góry na drugą, y w koncu wiadomość dotarła do ostatecznego odbiorcy. Innym ciekawym faktem był system księgowy Inków. Do liczenia używali tzw. kipu ze sznurkami, z których każdy reprezentuje inną liczbę. Ponadto Inkowie mieli bardzo sprytny sposób budowania swoich domów. Każda ściana budyków była nachylona do środka pomieszczenia, aby było ono odporne na trzęsienia ziemi. Dodatkowo używano małych okrągłych kamieni do przenoszenia ogromnych płyt skalnych z jednego miejsca na drugie. Co więcej, Inkowie byli w stanie określić czas za pomocą flory i fauny. Na przykład, odlot kondorow był uzaway jako znak zmierzchu. Spacerując po terenie, zatrzymaliśmy się również przy świątyni słońca. Kiedyś był to pokój z oknem, przez które w ciągu dnia wpadały promienie słońca. Dzięki temu mieli oni świadomość, jaka jest pora roku. W tamtych czasach było to ważne aby zrozumieć kiedy będzie najlepszy moment na uprawę roślin i zbieranie warzyw. Był to naprawdę cudowny dzień i byliśmy niesamowicie zdumieni wrażeniami i tłem historycznym Inków, które poznaliśmy podczas wycieczki.

Duo Duo Pro Uno

Góra Machu Picchu